Karanasan ko sa Saudi (Padalahan)

Unang buwan ko dito, unang sahod at unang luwas sa downtown at maliban sa pagkakataon kong makapasyal ay ito rin ang araw ng aking pagpapadala ng pinagpagurang dolyar (converted sa Saudi Riyal) na ilang oras  lang mananatili sa aking bulsa dahil agad ko itong ipapadala sa aking pamilya sa Pilipinas. Mahigit isang oras ang byahe papuntang bayan mula sa aming accommodation, may kalayuaan din dahil wala ng trapik ang mahigit isang oras na paglalakbay by bus. Pero kahit matagal ang byahe ay hindi ako nainip, at disyerto man at mga umuusok planta ang iyong nakikita ay nakakatawag pansin din sa aking paningin dahil siguro first time ko at bagong lugar sa aking paningin. Medyo excited din ako pero may kaba ng kunte dahil ito ang unang pagkakataon na makakatapak ako sa isang syudad ng Saudi Arabia. Makalipas ang ilang sandali ay narating na rin naming ang bayan at una kong hinanap at pinuntahan ang remittances center at may kalayuan man sa aking binabaan ay madali ko naman itong nakita. Akala ko madali lang ang pagremit dito ng pera, mahirap din pala at may kahabaan ang pila at mahabang oras din ang iyong hihintayin  dahil sa dami ng nagpapadala para sa kani-kanilang pamilya ay kelangan mong mo rin maghintay  at pumila, kaya lang sa di ko inaasahan ay inabutan pa ako ng SALA at wala akong nagawa kundi lumabas at umalis ng remittances center. Ang SALA ay oras ng pagdarasal ng mga mga muslim, at dito sa Saudi halos lahat ng mga establishment ay pansamantalang nagsasara ng halos isang oras para sa kanilang taimtim na pagdarasal, at bilang isang banyaga sa kanilang bansa ay wala akong nagawa kundi maghintay, at ilang sandali ang lumipas ay muli akong bumalik sa remittances center na aking pagpapadalhan. Kaya lang sa dami ng tao at di maayos na pila at kawalang disiplina ng ibang lahi ay masasabi kong walang kaayusan at di na nasusunod ang tamang pila at sa huli ay wala akong nagawa kundi makipagsisikan at makipagtulakan, at makalipas ang dalawang oras ay nakapag registered din ako at nakapag-remit. Ganito pala dito sa Saudi ang hirap mag remit at di ko tuloy maiwasang maikumpara ang bansang ito sa ibang bansang aking pinangalingan. Pero nandito na ako at ganito ang sistema dito na dapat ay makasanayan ko dahil matagal-tagal pa ang panahon ng aking pananatili sa bansang ito.

Posted: Lakbay Lansangan 

Street Child

Simula ng manirahan ako ng Maynila ay madalas na akong makakita ng ganitong mga pagkakataon lalo na sa ating mga lansangan. Mga batang namamalimos sa kalye, mga pulubing Ina na hawak-hawak ang kanyang mga anak habang nakaupo sa gilid ng sidewalk kung saan maraming mga tao na dumaraan, at ito'y pagkakataon nila na mahulugan ng kunting biyaya galing sa may mabuting kalooban. Malaking tulong sa kanila ang kunting biyayang maihuhulog mula sa mga dumaraan sa loob ng maghapon, pera man ito o pagkain walang dahilan para di nila tangapin at ipagpasalamat. Kung pagmamasdan mo ang hitsura nila, gusgusin at napakarumi ay mahahabag ka at di ka magdadalawang isip na silay hulugan ng kunting barya. Dati noong una hindi ako nagbibigay ng limos sa kanila dahil parang tinotolerate ko lang sila sa kanilang ginagawa, at isa pa ito ay labag sa ating batas. Pero lumipas ang panahon nagka-asawa ako at nagkaanak at sa kabila ng hirap ng buhay ay masasabi kong masaya pa rin ako dahil nagiging inspirasyon ko sa pang-araw-araw ang aking asawa at mga anak. Napaisip ako na sa murang edad ng mga batang namamalimos ay di ko maiwsang isipin ang kalagayan nila kumpara sa mga anak ko. Kahit mahirap ang buhay namin at masasabi kong sapat lang ang kinikita ko, ay malaking blessing na pala ito, at dapat maging kuntento ako at magpasalamat sa bawat biyaya na aking natatangap. Maswerte pa pala ako dahil naibibili ko ng maayos na damit, tsinelas, ang aking mga anak at nakakakain sila ng tatlong beses sa isang araw, kumpara sa mga batang lansangan na kailangan pa nilang mamalimos at mag makaawa para lang maitawid ang maghapon na walang kasiguraduhang mailalaman sa kumakalam na sikmura.

Posted: Lakbay Lansangan

KAMERA

Nagtatravel ako everyday papasok sa work, at saan man ako mapunta ay di kompleto ang araw ko pag wala ang aking Kamera, para sa akin ito lang ang nagiisa kong gamit maliban sa mobile phone ay lagi ko rin dinadala. Simpleng kamera lang ang meron ako at di rin mamahalin pero ok na sakin ang mga features nito, maliit lang at komportableng dalhin at pede kong ilagay sa bulsa kung ayaw kong magbitbit. Maraming mga bagay sa paligid ko na madalas kong nakikita at maganda man ito o hindi sa aking paningin ay may pagkakataon na kinukunan ko ito ng larawan at isa sa mga dahilan ko ay maging inspirasyon sa akin at maiaplay ko sa aking pangaraw-araw na buhay lalo na kong nauukol ito sa aking lifestyle. Simula ng mag-abroad ako nakahiligan ko ang pagkukuha ng larawan sa mga bagay-bagay sa aking paligid lalo na sa nature. Naging madalas ko ng libangan ito at lahat ng nakikita kong kakaiba ay binibigyan ko ng pansin, at bilang pag-appreciate sa pamamagitan man lang ng pagkuha ng larawan ay ma-express ko ang pagpuri o paghanga sa mga bagay o mga pangyayari sa aking paligid. Hindi man ako masasabing Photographer ay masarap din sa pakiramdam na makuhanan ng larawan ang mga pambihirang pagkakataon o mga pangyayari na minsan ay gawa ng Kalikasan o tao, at minsan din ay ng ibang mga nilikha tulad ng mga hayop, at tulad din natin na may partisipasyon sa mundo na ating ginagalawan. 

Posted: Lakbay Lansangan

Semana Santa 2013

Ang mahal na araw o holyweek ay isa din sa napakahalagang holiday sa ating mga Pilipino, dahil bilang isang katolikong bansa ay panahon ito ng pagnilay-nilay at pagtitika. Ito rin ay pag-alala sa sakripisyo ng ating Panginoong Hesukristo upang tubusin ang ating mga kasalanan. Naaalala ko noong bata pa ako tuwing mahal na araw sa aming probinsya tuwing luluwas kami ng bayan kasama ang aking Ina, ay nakakakita ako ng taong nagpapasan ng Krus at habang naglalakad sa init ng araw ay sabay hampas ng latigo sa kanyang likuran ng mga taong sumusunod sa kanya, at isa ito sa paraan ng kanilang pag-penetensya. Ang iba naman ay nagpapahiwa ng maliliit sa likod ng katawan upang bahagyang umagos ang dugo, at ito ay may bilang na mahigit isang daang hiwa. Naglalakad sila habang may talukbong ng damit ang ulo at mukha at mata lang ang iyong makikita, at sa bawat hakbang ay walang tigil ang kanilang paghampas sa kanilang likuran upang patuloy nilang maramdaman ang sakit, at sa bawat sakit na kanilang mararamdaman ay nakakaramdam sila ng kaginhawahan sa kanilang kalooban, dahil paraan siguro nila ito, to communicate to God for the forgiveness of thier sins. Marami ang gumagawa ng ganitong penetensya dahil tradisyon na ito sa ating bansa tuwing holyweek.At sa ganitong paraan daw ay nababawasan ang kanilang mga kasalanan at ang karamihan man ay hindi sang ayun dito, ay mas dapat nating unawain sila dahil ito ang kanilang paniniwala na posibleng ikagaan ng kanilang kalooban. paraan din nila ito para alalahanin ang pagpapakasakit na ginawa ni Hesukristo habang siya'y naghirap sa pagpasan ng mabigat ng krus at sa huli ay ipinako din siya dito. Bilang isang katoliko mahalagang gunitain ang mahal na araw dahil ito ay panahon na pag-alala sa mga pasakit ng ating panginoon, at sa ano mang paraan natin ito ginugunita as long as nagsisisi tayo sa ating mga nagawang kasalanan ay granted ito para sa ating Panginoon. Ano man ang ating nasasaksihan sa ibat-ibang lugar ng kapuluan ng ating bansa tuwing lenten season tulad ng pagpapako sa Krus ng ilan nating kababayan at itoy masasasaksihan somewhere in Pampanga at sa iba pang kapuluan, at ang orihinal naman na Moriones Festival sa lalawigan ng Marinduque na isa sa mga prestigious at kinikilalang festival ng bansa dahil ang tema nito ay ang pagpapakahirap ni Hesu Kristo bago siya ipako sa Krus ay ilan lang sa mga patunay na buhay ang ating paniniwala at pagmamahal sa Panginoong Hesu Kristo. At mas higit nating ipagmalaki ang ang ganitong mga festival at tradisyunal na pagpenetensya tuwing holyweek, dahil patunay lang na buhay na buhay ang ating pananampalataya sa panginoon. At para po sa inyong lahat mula po sa Lakbay Lansangan...Binabati ko po kayo ng Happy Holyweek..at mabuhay po kayo .

Posted: Lakbay Lansangan

Mapera ba o Mayaman ang mga OFW?

Mabilis lumipas ang panahon at nakatapos ako ng koleheyo , nakapagtrabaho at sa kalaunan ay nakabuo ng pamilya. At sa liit ng basic wages natin ay hindi sapat para sa pamilya na may dalawang supling na binubuhay. Nagdecide ako na mag abroad masakit man sa loob ko ay iniwan ko ang aking asawa at dalawang maliliit na anak. Kapalit ng lungkot at pagaalala ay kaginhawahan sa aking pamilya ang iniisip kong maaring kapalit ng aking paglisan. Sa kasalukuyan nandito ako sa Middle East, at ngayon muli sumagi sa aking isipan ang katanungan na Mapera ba o Mayaman ang mga OFW? Ito ang expectation ng ating mga kamag-anak at kaibigan na pansamantala nating naiwan sa Pilipinas. Mga katanungan na minsan  ay sumagi din sa aking isip sa murang edad ko noon, palibhasa ako’y isang estudyante pa lamang ay nakatatak na sa aking isipan na mayaman ka kong ang padre de pamilya mo ay isang OFW o ang Nanay mo ay isang Nurse, Caregiver o Domestic helper sa abroad.  Ngunit sa sitwasyon ko ngayon masasabi kong OO mayaman kaming  mga OFW . Mayaman sa pangungulila sa pamilya, mayaman sa stress sa trabaho, mayaman sa alikabok na aming nalalanghap sa gitna ng disyerto tuwing malakas ang hangin, at mayaman kami sa posibleng pagkakasakit dahil puro trabaho mula umaga hangang gabi, at pagtulog lang ang masasabi kong oras ng pagrelaks. At pagdating naman sa pagkain mahirap makaiwas sa mga ma-cholesterol na pagkain, at ito ay provide ng inyong kompanya. Isa na dito beef at chicken at maswerte nalang kung may isda, dahil kadalasan dito ay karne at limited lang ang gulay at kong di ka makakaiwas baka tumaas ang bad cholesterol sa katawan mo, at maging sanhi ng heart disease or highblood. Mayaman din kami sa ngiti o smile dahil sa tuwing makikita nyo ang aming larawan sa facebook na sama-samang naka smile at ang iba ay naka peace finger pa, at ang iisipan ng nasa Pilipinas ay ma-pera na at sobrang saya ng buhay sa abroad. Kung alam lang  nila na ito lang ang paraan para mapansin nyo kami  sa kabila ng hirap at lungkot at pangungulila sa aming pamilyang naiwan sa Pilipinas. Isang like nyo lang sa aming larawan o post man lang ng kumusta na kayo dyan, ay nababawasan ang pagod at homsik namin. At ang isa pang masaklap na mayaman ang OFW ay sa pangangaliwa ng ilang mga asawa na naiwan sa Pilipinas, at dahil sa ganitong mga kaso ay masasabi ko na posibleng maging katapusan ito ng magandang buhay na pinangarap ng sino mang OFW para sa kanyang pamilya, at sa huli ang mga anak ang mas higit na apektado lalo na kong silay maliliit pa. Sa Totoo lang pangkaraniwan pa rin kaming mga OFW, hindi kami mayaman sa pananalapi umalis kami ng Pilipinas hindi lang dahil sa maliit ang kinikita kundi dahil sa kawalan ng regular na trabaho sa ating bansa. Dahil dito sa atin contractualization ang trabaho, makalipas ang limang buwan end of contract kana sa kompanya na iyong pinapasukan, at ito ang isang dahilan kung kaya marami pa rin ang di makahanap-hanap ng permanenteng trabaho sa ating bansa at meron man ay mas higit pa rin na marami ang unemployment. At isa ito sa mga dahilan kung bakit maraming nangingibang bansa, dahil doon ay maraming job vacancy at mas higit na maraming trabaho ang available kumpara dito sa ating bansa.

Posted: Lakbay Lansangan